aku kasmaran

bener-bener aku lagi kasmaran, dudu karo wanito, priyo utowo rondo. aku kedanan karo iki, donyo kang ra nyoto. awite setengah taun kepungkur. kepengenku nulis ae utowo uthek-uthek opo wae ben katone apik (nanging yo ra isoh apik, la wong utekku dedel). nganti anak lan bojoku wae koyo-koyo tak kalahke, mung tak nggo nuruti kekarepanku iki. luwih-luwih aku ngene iki ra kudu mbayar, alias gratis, paling-paling urun duwit nggo tuku kopi lan udud. eee malah nyasar entuk kenalan randa ayu, alim sih nom. umpomo aku rung duwe bojo ra nolak aku yen deknen gelem karo aku. gandeng aku wis duwe bojo yo wis nggo konco wae malah tak anggep mbakyu, mumpung ae aku kawit cilik ra duwe mbakyu.

pancen tenan donya sing iki ngangeni.

patang tahun kepungkur

sewu sangangatus sangangpuluh pitu
aku lan kowe ketemu
ono ing swasono kang kepekso
mergo aku lingsem

banjur ora nyono
aku lan sliramu dadi tresno

enem taun suwene
aku lan sliramu gayut katresnan
podho ra kuwat ngampet pepisahan
yo beno mung sedelo

nanging...
opo sing tak impekake endah
kanyatane pait
ngluwihi brotowali

taun rongewu telu
ono ing lincak ngarep omahmu
kaseksen deneng tibone banyu udan
lan ademe kahanan

kowe njaluk pisah
pedhot katresnan
sak lawase

sak iki wis patang taun lawase
aku lan kowe pisahan
tanpo kabar tanpo warto
dadi koyo memungsuhan

rosoku

yen wis linsir wengi
tansah katon gambarmu
mlaku-mlaku sak jroning pikirku
tansah gawe runtiking atiku

ra isoh tak sirnakake
yo pancene aku tresno sliramu
tak pujo-puji esuk klawan mbengi
tak impi-impi dadiyo sanding uripku

roso wegah awak iki
roso lungrah rogo iki
roso sepi jiwo iki
yen sedelo wae ra ketemu sliramu